De kunst van het volgen van je hart is om er zo vertrouwd mee te worden, dat je de kleinste subtiliteiten gaat herkennen. Want je hart schreeuwt niet. Je hart fluistert. En als jij luistert… Leef je gelukkig. Dan kom je tot bloei. Dan groeit je glimlach. Dan groeit je inspiratie. Dan groeit je passie.
Ooit was er een muur. Een hele dikke, grote, hoge muur. Die had ik gebouwd. En die beschermde mijn hart. Maar wat die ook deed, was mijn hart weghouden. Weghouden van contact, van verbinding. Omdat ik mijn hart had ommuurd, had ik ook de deur gesloten naar gezond contact met anderen. Geen pijn is misschien fijn. Maar geen verbinding zorgde ervoor dat ik wegkwijnde.
En doordat ik een hele hoop emoties onderdrukte, werd ik depressief. Want emoties zijn er om gevoeld te worden, om te uiten. Als dat niet gebeurt, dan worden ze donker, duister, zwaar. Alles wat je onderdrukt, komt vroeger of later een keer naar boven. Als je het zelf niet bewust doet, dan komt het op het moment dat je er niet klaar voor bent, in een tijd dat je al zoveel op je bord hebt liggen.
Van depressief naar expressief
Het tegenovergestelde van depressie is expressie. De kunst van het uitdrukken van gevoelens, laat je levensenergie weer stromen. Het brengt je in beweging. Ik heb moeten mogen leren schreeuwen, slaan (op een gezonde manier), zingen, huilen, dansen, voelen. En met dat ik elke keer koos om mijn innerlijke wereld te laten zien in de uiterlijke wereld, heelde ik iets van mijzelf. Brak ik de muur rond mijn hart een klein stukje af.
Kwam er meer ruimte voor verbinding.
Voor liefde.
Passie.
Kracht.
Vuur.
Geluk.
Inspiratie.
Ontspanning.
Vrede.
Vertrouwen.
Heelheid.
En daardoor leerde ik mijn hart kennen. Ik leerde luisteren naar de subtiele stem. En ik leerde mijn angst te overwinnen, door stappen te zetten. De stappen die mijn hart mij steeds voorhield. Ik ontdekte dat ik kracht in mij had. Doordat ik ondanks angst, koos om de moeilijke dingen te doen. De spannende dingen. En dat dat elke keer weer opluchting gaf. En heel krachtig voelde.
Zachtjes
De stem van je hart is vaak zachtjes. Soms is het een gevoel. Een zacht verlangen. Een idee, dat steeds maar terug blijft komen, en een beetje irrationeel is. Of net buiten je ‘normale’ acties. Buiten je comfortzone. Laat je niet tegenhouden door gedachten die zeggen dat het gek is, of onlogisch, of dat het nergens op slaat. Of dat je er niks aan heb. Of dat het toch nooit gaat lukken.
Want wat als het wél lukt?
Wat als je hart het beter weet dan je hoofd?
Wat als je hierdoor je geluk vind?
Je droombaan vindt? Je droomhuis? Je droomvrouw? Je hartsvriend?
Wat heb je te verliezen?
Volg je hart, want dat klopt <3